Bir zamanlar Luminara diyarında, çocukların kahkahaları artık taş döşeli sokaklarda yankılanmıyor, kale duvarlarının üzerindeki parlak flamalar solgun gri renklere dönüşmüştü. İnsanlar alçak sesle konuşuyor, gülümsemeler bahar karı kadar nadirdi. Efsaneye göre, Neşe Güneştaşı adında sihirli bir eser gölgeli bir figür tarafından çalınmış ve geri dönene kadar krallık kederle örtülü kalacaktı.
Kenarında küçük bir kulübede, meraklı genç bir kız olan Elara yaşıyordu. Yüzünü saran kıvrımlı kestane saçları ve oyunbazlık ile empatiyle parıldayan gözleri vardı. Elara, düğümlü ipleri çözmekten, gizli kodları çözmekten ve mozaik desenlerini anlamaktan büyük keyif alıyordu. Mütevazı evinde dişliler, renkli camlar ve eski parşömenlerden oluşan küçük bir atölye kurmuştu sabır ve dikkatli düşünceyle her sorunun, ne kadar büyük olursa olsun çözülebileceğine inanıyordu.
Sisli bir sabah, Elara kapısına iliştirilmiş bir parşömen buldu. Zarif bir yazıyla Kral Alaric"in daveti yazılıydı "Sevgili gerçek ve iyilik arayan, Neşe Güneştaşı"nı geri getirmeni rica ediyorum. Üç denemeyi akıl, cesaret ve şefkat çöz ve kahkahayı diyarımıza geri getireceksin." Parşömen kraliyet mührünü taşıyor ve kenarında hafifçe parıldayan parlak bir güneş amblemi vardı. Elara"nın kalbi heyecanla çarptı. Bunun beklediği meydan okuma olduğunu biliyordu.
Kale kapılarından geçerken koridorların tuhaf bir sessizliğe büründüğünü fark etti. Duvarlardaki geçmiş kutlamaların tabloları ona bakıyor, yarı gülümseyen yüzleri donuk bir sevinç içindeydi. Büyük salonda, omuzları endişeyle çökmüş Kral Alaric duruyordu. "Hoş geldin, Elara," dedi yumuşakça. "İlk sınav Ayna Salonu"nda. Yansımanın ardındaki gerçeği gören kişi gizli anahtarı bulabilir."
Elara salona girdi farklı şekil ve boyutlarda onlarca ayna duvarları kaplamıştı. Yüzeyleri su gibi parıldıyor ama gerçek yansımasını göstermiyordu. Bir ses yankılandı "Yüzeyin altındakini ortaya çıkaran aynayı bul." Bir geometri dersini hatırladı geliş açısı ve yansıma. Pozisyonunu değiştirip bitişik iki aynayı hafifçe eğerek, aralarından ışığın geçtiği dar bir boşluk yarattı ve camın arkasındaki küçük bir bölmeyi aydınlattı. Altın bir rafta, üzerinde güneş patlaması oyulmuş gümüş bir anahtar duruyordu. Anahtarı kaldırdığında ses duyuldu "Gerçeği yalandan ayırdın."
Bir sonraki zorluk Fısıldayan Yapraklar Bahçesi"ne götürdü onu. Eskiden canlı olan çiçekler solgun ve sessizdi. Ortada, sarkık dallarıyla bir huş ağacı duruyordu, üzerinde bir işaret "Sadece nazik yürekler uyuyan hayatı uyandırabilir." Elara gölete diz çöktü, yüzen fenerlerde tek kelimelik yazılar vardı neşe, umut, sempati, cesaret, sevgi. Kelimelerin gizli bir cümle oluşturduğunu anladı. Şiir ve empati derslerini hatırlayarak huşa fısıldadı "Sevgi umut verir, sempati cesaret getirir ve neşe devam eder." Fenerler sıcak bir ışıkla parladı, etrafında dönerek yükseldi. Hafif rüzgar yaprakları hışırdattı, dallarda yeni tomurcuklar açtı. Huş ağacı sarkan dallarını kaldırdı, gülümseyen yüz işlenmiş ikinci anahtarı ortaya çıkardı.
Elara iki anahtarı bahçenin kenarındaki eski bir kral heykeline sundu. Heykelin taş elleri açıldı ve anahtarları aldı. Avucunda, kenarları ufalanan eski bir parşömen üzerine çizilmiş bir harita vardı. Harita, Neşe Güneştaşı"nın saklı olduğu Sombra Dağı"na giden yolu gösteriyordu. Son bir yazıt uyarıyordu "Korkusuzca gölgelerle yüzleşen cesur olan ışığı geri kazanabilir."
Gün batımında Elara, sürekli fırtına bulutlarıyla taçlanmış heybetli Sombra Dağı"na doğru yola çıktı. Yol, altında kayan kayalarla doluydu ve esen rüzgarda ürkütücü ulumalar yükseliyordu. Fizik bilgisiyle, düşmüş bir dal ve sağlam bir taş kullanarak basit bir kaldıraç yaptı ve ağır kayaları yanlara kaydırarak güvenli bir yol açtı. Bir virajda, kırılgan bir ip köprüyle geçilen derin bir uçurumla karşılaştı. Aşağıda, dönen gölgeler ip uçlarını çekiyormuş gibiydi. Gerilme ve denge derslerini hatırlayarak sağlam bir düğüm attı ve santim santim geçerken sessiz bir şarkı söyledi, sesi sinirlerini yatıştırıyordu. Yarım yolda, rüzgar ipi neredeyse koparacak gibi esti ama Elara sıkı tuttu, hazırlıklarına güvendi. Karşı taraf ayaklarının altında sağlam zemin gibiydi, ip titremeyi bıraktı.
Dağın mağara girişinde, gölgeli bir figür bekliyordu Neşe Güneştaşı"nı çalan büyücü Noctis. Gözleri obsidyen gibi parıldıyordu. "Aptal çocuk," diye hırladı. "Kederin gücünü yenemezsin." Karanlık, korkutucu şekiller oluşturan dönen siyah bir sis yarattı. Korku kalbini sarmak üzereydi ama kralın parşömenindeki sözleri hatırladı akıl, cesaret, şefkat. Bahçeden getirdiği sempati fenerini uzattı, yumuşak ışığı güçlendi. Sise nazikçe konuştu, korktuğunu kabul etti ama korkunun yenmesine izin vermeyeceğini söyledi. Sis, kendi endişelerinin şeklini aldı çok küçük, zayıf ve deneyimsiz olduğuna dair şüpheler. Her birini bir bulmaca gibi gördü, çözümler söyledi "Kalbine güven. Güçlerini kucakla. Gerektiğinde yardım iste." Gölgeler buhar olup dağıldı, geriye sadece Noctis kaldı.
Öfkeli Noctis son bir engel çağırdı sadece saf neşe sunulduğunda açılan kristal bir kapı. Elara takas edecek maddi bir şey olmadığını fark etti. Sonra ilk iki sınavın sonunda nasıl hissettiğini hatırladı coşku, minnettarlık, gurur. Büyücüye başını salladı. "Sana neşemi sunuyorum, böylece gülmenin ne demek olduğunu hatırlayabilirsin." Göğsünden sıcak bir ışık yayıldı ve kristale nüfuz etti. Kapı titredi ve yarıldı, uçurumun kalbindeki küçük bir odayı açtı. Taş bir kaidenin üzerinde, içinde küçük dans eden ışıklar dönen altın bir küre olan Neşe Güneştaşı duruyordu. Elara onu kaldırdığında mağara bir uğultuyla doldu ve tüm karanlık kaçtı.
Noctis"in alaycı bakışı hayranlığa dönüştü. Işık ona dokundu, uzun bir figürden çekingen bir adama dönüşerek keder pelerini yıpranmıştı. "Bir zamanlar neşeli bir ozandım," diye fısıldadı, gözleri yaşlı. "Ama umudumu yitirdim ve karanlığa teslim oldum." Elara ona elini uzattı, nazik iyiliğin eski yaraları iyileştirebileceğini hatırlattı. Dokunan Noctis, büyüsünü kırdığı şeyleri onarmaya yemin etti.
Birlikte, Neşe Güneştaşı"nı dolambaçlı geçitlerden ve dağ yolundan geri taşıdılar. Kale avlusuna vardıklarında, Kral Alaric ve halk toplandı, yüzleri beklentiyle gerilmişti. Elara küreyi büyük salondaki mermer bir kaidede yerine koydu. Aniden, her pencereden altın ışınlar yayıldı ve kahkahalar uzun bir kuraklıktan sonra yağan yağmur gibi patladı. Bahçelerde çiçekler açtı, duvardaki tablolar bile parladı, figürleri tam kahkahaya boğuldu.
Kral Alaric Elara"yı kucakladı. "Krallığımızı kurtardın," dedi. "Zeki aklın, nazik yüreğin ve sarsılmaz cesaretin bize en büyük dersi verdi mutluluk, zorluklarla birlikte yüzleştiğimizde ve karanlıktakilerle bile ışığı paylaştığımızda gelişir." Ardından müzik, hikaye anlatımı ve dansla dolu görkemli bir şölen yapıldı. Elara çocuklarla dans etti, Noctis yeniden gezgin bir ozan olarak katıldı ve Luminara krallığı parıltısını yeniden buldu.
Böylece, diyar sonsuza dek mutlu yaşadı kahkahalar geri döndü çünkü zeki, nazik bir yürek, bulmacaların çözülebileceğine, korkuların anlaşılabileceğine ve en karanlık kalbin bile ışığa dönebileceğine inanmıştı.
