Jak Mira Przywraca Szczęście Do Królestwa Mrocznej Doliny

Dawno temu, w krainie Gloomvale, gęsta mgła smutku spowiła każdą dolinę i las. Śmiech zniknął z ulic, a twarze, które kiedyś się uśmiechały, były teraz zaciśnięte i przygnębione. Kwiaty nie unosiły już głów ku słońcu, a nawet ptaki zamilkły. Dwór królewski wysłał prośby o pomoc, lecz nikt, kto usłyszał ten krzyk, nie potrafił przywrócić utraconej iskry radości. W skromnej chatce na skraju Mistwood Forest mieszkała bystra i dobroduszna uczennica o imieniu Mira. Pomagała swojemu mistrzowi, staremu uczonemu o imieniu Elric, w katalogowaniu dawnych opowieści. Choć nie pochodziła z szlacheckiego rodu, Mira miała niezachwianą wiarę, że szczęście nigdy nie jest naprawdę utracone, lecz jedynie zagubione, niczym cenny klejnot ukryty pod warstwami kurzu. Gdy dowiedziała się o nieszczęściu Gloomvale, postanowiła wyruszyć do serca królestwa i odnaleźć źródło radości na nowo. Mira uzbroiła się w niewiele więcej niż torbę z zapasami, solidną laskę do chodzenia i mocno zużytą księgę zagadek. Przekraczając mglistą równinę w stronę królewskiego pałacu, natknęła się na pierwszą próbę przy Bramie Blackwood, gdzie smutny troll siedział skulony na kruszącym się kamieniu. Stworzenie jęknęło „Nikt nie przejdzie, dopóki nie rozwiążesz mojej zagadki Co może rozświetlić najciemniejszy dzień, a jednocześnie ciążyć na najsmutniejszym sercu?" Mira zatrzymała się, przypomniała sobie lekcje mistrza o emocjach i delikatnie odpowiedziała „Nadzieja, bo nadzieja potrafi zabłysnąć w rozpaczy, lecz jej ciężar może być odczuwalny, gdy wszystko wydaje się stracone. " Smutne oczy trolla rozjaśniły się. Odsunął się na bok, oferując drobny, misternie wyrzeźbiony drewniany talizman w zamian. „Noś ten talizman, a otworzy się następna ścieżka" mruknął. Mira ruszyła dalej, czując pierwsze przebłyski optymizmu. Wkrótce dotarła do Mostu Płaczącej Wierzby, którego gałęzie zwisały jak smutne łzy. Pod nimi rzeka szemrała skargi tak głośno, że wszyscy przechodzący czuli niepokój i strach. Mira usiadła cicho na brzegu i słuchała, aż szepty ucichły. Następnie zebrała dzikie kwiaty i uplotła z nich prosty wianek, który położyła na wodzie. Ton rzeki zmienił się, zamieniając żałobną pieśń w miękki, radosny rytm. „Twoja dobroć obudziła łagodność w naszych nurtach" rozległ się jej szmer. Na brzegu pojawiła się mała łódka, by przewieźć ją na drugą stronę. Po drugiej stronie znajdowała się jaskinia wyrzeźbiona z niebieskiego kryształu, znana jako Sala Ech. Wewnątrz głosy powtarzały każde żal i smutek kiedykolwiek wypowiedziany w Gloomvale. Mira zamknęła oczy i, pamiętając, że radość często rośnie w dzielonym doświadczeniu, wypowiedziała głośno słowa nadziei „Uczymy się na błędach, stajemy się silniejsi, gdy pomagamy sobie nawzajem. " Echo, słysząc nowe słowa wytrwałości, zaczęło się zmieniać. Zamiast powtarzać smutek, odbijało zapewnienie i dobre intencje. W sercu jaskini unosiła się świecąca kula Kula Wspólnego Zrozumienia. Mira ją uchwyciła i natychmiast poczuła głębokie połączenie z każdym mieszkańcem królestwa. Jej kolejną próbą była góra Radiant, gdzie starożytna Sfinks strzegła ostatniego składnika szczęścia. Sfinks zablokował jej drogę i rzekł „Aby na nowo rozniecić radość, przynieś mi pieśń, której nie da się usłyszeć, światło, którego nie da się zobaczyć, i więź, której nie da się zerwać. Tylko wtedy przejdziesz dalej. " Mira sięgnęła do torby i wyjęła małą pozytywkę. Nakręciła ją, a choć dźwięk nie wydobył się, muzyka wypełniła jej serce ciepłem to była pieśń, której nie da się usłyszeć. Następnie zapaliła świecę, a potem zakryła ją dłonią, tak że płomień pozostał niewidoczny, lecz jej dłoń odczuwała blask to było światło, którego nie da się zobaczyć. Na koniec wzięła Kulę Wspólnego Zrozumienia i przytuliła ją do siebie, przypominając sobie o niewidzialnej, lecz niezłomnej więzi łączącej ją z każdą duszą w Gloomvale. Sfinks ukłonił się i ustąpił, odsłaniając lśniący Kryształowy Puchar. Mira uniosła puchar i wypiła łyk krystalicznej wody. Natychmiast ukochane cnoty śmiechu, odwagi i współczucia wypełniły jej umysł. Wróciwszy w końcu do pałacu, Mira zastała niegdyś dostojne sale w milczeniu. Rodzina królewska stanęła przed nią, twarze blade od rozpaczy. Jednak Mira uniosła drewniany talizman, wianek z dzikich kwiatów, świecącą kulę oraz Kryształowy Puchar. Zaprosiła króla i królową, książąt i księżniczki oraz wszystkich dworzan do zgromadzenia się w centralnym rotundzie. Najpierw opowiedziała o zagadce trolla i o tym, jak nadzieja rozjaśnia każdy ciężar. Potem mówiła o wdzięczności rzeki za jej łagodną dobroć i o tym, jak każdy szept smutku może przemienić się w melodię otuchy. Umieściła kulę na rzeźbionym piedestale w centrum pokoju, gdzie jej blask rozgrzewał każdy zakątek. Dworzanie westchnęli, gdy kolory powróciły na gobeliny, cienie ustąpiły, a miękki wiatr niósł przez sale płatki wianka. Mira wyjaśniła wyzwanie Sfinksa i zaprosiła nadwornego minstrela króla, by przemienił niewidzialną muzykę w pieśń. Nikt nie usłyszał ani nuty, lecz każdy w sali poczuł echo radości w sercu. Następnie Mira poprowadziła ich do chwycenia się za ręce, tworząc nierozerwalny łańcuch. W tej więzi zapłonęło w nich wszystkim niewidzialne światło odwagi. Zapadła cisza, a potem sala rozbrzmiała śmiechem. Pajęczyny w kątach pałacu zadrżały i opadły. Gobeliny dawnych triumfów rozwinęły się, a na balkonie znów zabrzmiały królewskie trąby. Dzieci tańczyły między marmurowymi kolumnami, podczas gdy starzy rycerze kiwali głowami i płakali na wspomnienia odnowionej nadziei. Na zewnątrz słońce przebiło się przez chmury po wielu tygodniach, a kwiaty w ogrodach pałacowych rozkwitły szeroko z nowo odnalezioną radością. W tygodniach, które nadeszły, Mira nauczała królestwo tych lekcji by postrzegać trudności jako zagadkę do rozwiązania, traktować każdą żywą istotę z życzliwością oraz cenić niewidzialne nitki łączące społeczność. Szkoły zaczęły wprowadzać naukę empatii obok arytmetyki i historii. Targi rozbrzmiewały radosną rozmową sąsiadów wymieniających się opowieściami i śmiechem. Nawet kuchnie zamkowe wypełniły się wspólnymi posiłkami, przypominając wszystkim, że radość najlepiej rośnie, gdy pielęgnuje ją wiele rąk. Król Alaric i królowa Seraphina zaoferowali Mirze miejsce u swojego boku jako Głównej Strażniczki Szczęścia Królestwa. Pokornie przyjęła tę rolę, nie jako władczyni nad innymi, lecz jako opiekunka światła i ciepła w każdym sercu. Pod jej przewodnictwem Gloomvale rozkwitło w krainę, gdzie ludzie nie bali się już smutku, lecz przyjmowali go jako szansę, by razem stać się silniejszymi. I choć czasem burze zagrażały na odległych horyzontach, duch królestwa pozostawał niezachwiany, będąc dowodem na to, że prawdziwe szczęście nie polega na wygnaniu smutku, lecz na stawianiu czoła wyzwaniom z odwagą, życzliwością i jednością. I tak kraina Gloomvale odnalazła drogę do śmiechu. Dzieci nauczyły się śpiewać o świcie, starsi opowiadali historie do późnej nocy, a podróżni przemierzający te ziemie czuli serdeczny blask, który Mira i jej przyjaciele przywrócili. Od tego dnia królestwo nosiło proste prawdziwe w swoim bijącym sercu szczęście nigdy nie jest naprawdę utracone, bo dopóki istnieją dobre dusze, które je szukają, znów będzie świecić.