Sis Ve Nezaketi Yakalamak San Espera Vadisi'Nin Komşusu

Haritalarda vadi San Espera diye geçiyordu, ama kimsenin Espera'nın kim olduğunu bilen yoktu. İnsanlar kasabanın yağmur, şans, bir mucize beklediğiyle dalga geçerdi. Dağlar çarpık parmaklarında bir nehri tutuyor ve onun vadiden ince bir mavi çizgi halinde geçmesine izin veriyordu kuzey ucunda ise Baron Varro adında bir adam, açılıp kapanan çelik dişleri olan büyük bir taş baraj inşa etmişti. Suyu kumaş gibi, metrekareyle satardı son zamanlarda ise daha az satıyor ama daha fazla ücret alıyordu. Gerçek dertlerin başladığı yaz, hava fırından yeni çıkmış ekmek gibiydi. Yapraklar kendi içine kıvrıldı, nehrin kıyısındaki çamur mozaik gibi çatladı ve küçük tartışmalar büyüdü. Çitler uzadı, kapılar daha erken kapandı. İnsanlar, güçlü bir atı ve yüksek sesli bir kahramanı istedi. Bunun yerine, Luan vardı. Luan sağ bacağı solundan kısaydı. Tezgâhının başında dururken eğik durmamak için bir çizmeye küçük bir tabanlık koyardı. Kavanozlarda her türlü tuhaf şeyi saklardı imkânsız büyüklükte çiviler, olası olmaya benzemeyen renklerde iplikler, eski lastiklerden kestiği kauçuk parçaları. Diğer insanların kaçırdığı şeyleri fark eden biriydi adımının değiştiğini gösteren ayakkabındaki küçük bir çizik ya da öğleden sonra rüzgârının her zaman önce meyve bahçesinden gelmesi ve hafifçe elma kokması gibi. Baron Varro"nun adamları kasabaya gelip ilan panosuna bir not çaktıklarında Derhal yürürlüğe girmek üzere su tarifelerinin artırılması yetkisiz yönlendirme müsadere ile cezalandırılır halk şikâyet etmek için toplandı. "Bizi boğuyor," fırıncı mırıldandı. "Ona susuzluğun nasıl bir şey olduğunu hissettirelim. " Demirci sıvalı kollarını çekti. "Barajını yarıp geçeriz, iş biter," dedi. Luan ovucundaki şişi bıraktı. "Eğer bir barajı parçalarsanız, bütün su bir anda taşar," dedi, sert olmayan bir tonda. "Önce vahşi akar, sonra gider. Eğer başka bir yerde, daha küçük ama yavaşça ziyan eden bir delik varsa, onu bulmak istemez misiniz?""Luan," demek istedi demirci, "sen ayakkabı tamircisisin. Kendi işine bak. "Ama Luan, en yüksek sesle konuşan adamların bile "su" kelimesini söylerken nasıl umutsuzca yuttuklarını fark etmişti. Dışarı çıktı ve havayı hissetti. Üzerine ısıyı örten bir tür sabah gibiydi. Bir ipek iplik parçası alıp sokağın bir yanından ötekine bağladı, ardından altı oyulmuş palamut kabuğunu astı. Çocuklar merakla toplandı. "Bu ne?" diye sordu biri. "Görünmez olanı yakalamak için bir ağ," dedi Luan. "Gece olunca hava serinler. Küçük damlalar oluşur, cama üflenen nefes gibi. İplik onların toplanmasına yardım edecek ve kaplara düşecek. Buna çiy denir. "Çocuklar kıkırdadı. "Görünmez şeyleri içemezsin. ""Sadece bir kap getirip içmeyecek kadar gururluysan," dedi Luan, gülümseyerek. O gece Luan daha fazla deneye girişti bahçeye omuzlarına kadar gömülü bir toprak çömlek, suyu yavaşça sızdırması için buğunun üzerinde boncuklaşmasını görmek için direkler üzerine gerilmiş bir çarşaf okulun arkasındaki tepenin konturuna göre kestiği küçük hendekler, gülümseme gibi eğri. Çamurun üzerine küçük oklar çizdi. "Su acele etmeyi sevmez," diye anlattı yanında kalan iki kıza. "Onu yürümeye davet edebilirsin. Bu hendeklere swale denir. Onlar suya, "Yavaşla. Bir süre burada otur. Toprağa git," der. "Sabah olup ip üzerindeki çiğ, küçük inciler dizisi gibi pırıldadı ve her palamut kabuğu birkaç berrak damla tutuyordu. Çok değildi ama bir önceki gün olmayan bir yerde su vardı. Kızlar damlaları ellerine alıp dilleriyle tadına baktılar, bilim insanları gibi ciddiydiler. "Soğuk," diye bildirdi biri. "Gök tadı var," dedi diğeri. Sürpriz gülüşlerle taşınan haberler farklı yayılır. Haftanın sonuna gelindiğinde, Luan"ın tepelere sis yakalayıcıları germek için eski ağları çeken çocuklardan oluşan bir ekibi vardı. Dikiş diken kadınlar, damlacıkların toplanması için fazladan iplikle kenar payı ekledi. Tavsiye alacak durumda olmadıklarını düşünen erkekler ise sabaha karşı sessizce gelip daha fazla swale kazdılar. Her gece Luan bir çubukla nehri işaretleyip sabaha nasıl değiştiğini kaydetti. Baro"nun kapıyı öğle vakti açtığında, suyun çoğunun aşağı tarlalara varmadan önce yok olduğunu gördü. "Sıcaklıkta buharlaşıyor," dinleyen herkese açıkladı. "Kapakları gece açmasını istemeliyiz hava daha serin olur, daha az kayıp olur. ""İstemek mi?" fırıncı burun kıvırdı. "O sadece güçten anlar. ""İnsanlar korkuyu çok iyi anlar," dedi Luan. "Ama korku sudan daha hızlı buharlaşır. Arkasında acılık bırakır. Ne istediğini anlamak daha iyidir. "Baron Varro"nun istediği, anlaşıldığı üzere, o kadar basit değildi. Luan, korumalar için gizlice yaptığı birkaç ayakkabı siparişini teslim etmek üzere baraja doğru giderken, bir kayanın üzerinde oturmuş tek ayağını sallayan bir kızla karşılaştı. Sandaletinin kayışı kopmuştu. "Sen Baron Varro"nun torunusun," dedi Luan, merak etmeden, sadece doğruyu söyleyerek. Kız temkinli bir bakış attı, sonra başını salladı. "Orla," dedi. Sandaletini küçük, yenilmiş bir kuş gibi tutuyordu. Luan yanında oturup bezini açtı. Zımbanın ucu ellerinde küçük bir balık gibi kıvrıldı. Derinin bir şeridini kıvırıp ayakkabıya dikip diğer kayışla eş yaptı. Orla sandaletleri giyip dikkatli bir kare yürüyüşle test etti. "Benden para almadın," dedi. "Güveninle ödedin," diye yanıtladı Luan. "Ve adımlarını sayma şeklinle. Kaç?""Kırk," dedi Orla, istemsizce gülümseyerek. "Ölçmeyi seviyorum. ""O zaman bunu seversin. " Luan defterini gösterdi. "Kapı öğle açıldığında su çizgisinin nasıl düştüğünü gör. Güneş açgözlü yudumlar alıyor. Büyük suyu daha verimli kullanmak için gece salı vermeliyiz. "Orla dudak ısırdı. "Bütün insanların onu almaya çalıştığını sanıyor. Büyannem öldüğünden beri çoğunlukla kendi ayak sesinin yankısını dinliyor. ""Taş salonlarda yankılar gür çıkar," dedi Luan. "Ona tepelerden birinin fısıldadığını söyle. "Orla, anlaşılan, söyledi çünkü bir hafta sonra Luan taş ve cilalı ahşapla dolu, vadinin kırmızı çizgilerle kesilmiş olduğu bir haritanın asılı olduğu Baron"un odasına davet edildi. Baron Varro iri bir adamdı, ama omuzlarının havada durması, koltuğu değil kendisinin onu yukarıda tuttuğunu söyler gibiydi. Luan"ın elbisesine, yıpranmış topuğuna, parmaklarındaki ipliklere bakarak süzdü. "Sen vadimi sisi yakalamaya öğreten adamsın," dedi Baron. "Ben vadinize kendini öğretmeyi öğreten adamım," diye düzeltti Luan nazikçe. "Sis ağları işe yarıyor çünkü her parça diğerine bağlı. Kasabalar da böyledir. ""Ve kârlar da öyle, herhalde," diye kuru bir sesle karşılık verdi Baron. "Herkes benimkini çoğaltmak istiyor. ""Ben suyunuzun çoğalmasını istiyorum," dedi Luan. "Kapıların gece açıldığında daha az buharlaştığını gösteren ölçümlerim var. Ayrıca mekanizma gövdesinde bir sızıntı buldum. Küçük ama en kötü zamanda büyük olur. Göstersem olur mu?"Baron gözlerini kısıp baktı. Ona hayatında görmediği bir çatlağı birinin söylemesi nadiren olurdu. Luan sessizliği kelimelerle doldurmaya çalışmadı. Anı soluk aldırdı. Barajda Luan, çeliğin dikişi boyunca parmağını koşullandırdı ve en hafif nem dokunuşunu hissetti. Önlüğünden ince bir şerit kesip, arkasını yumuşatılmış deriyle kapladı ve yerine bastırdı somunları, yaşamı boyunca ellerinin nesnelere ne kadar baskı uygulaması gerektiğini öğrendiği sakinlikle sıktı. Sızı durdu. "Bana bir yama verdin," dedi Baron, şaşkın bakışla. "Karşılığında ne istiyorsun?""Bir program," diye yanıtladı Luan. "Günbatımından sonra iki saatlik, şafaktan önce bir saatlik su salınımı. Vadinin yakaladığı küçük suları ceza olmadan saklayabileceğine dair bir söz. Ve haftada bir gün kapak kapalı kalsın ki nehir kendi kurallarıyla aksın ve toprağı yeniden doldursun. ""Defterimde daha az su istiyorsun," dedi Baron. "Hayatımızda daha fazla su istiyorum," dedi Luan. "Uzun vadede defterini daha iyi yapacak. "Baron havayı bir eliyle keser gibi salladı, görünmez çalının arasından kesiyormuş gibi. "Fakir büyüdüm," diye pat diye söyledi. "On yaşımdayken nehir taşmış ve evimizi süpürüp götürmüştü. Babam suya ihanete uğramış gibi bakmıştı. Duvarlarımı kederden daha yüksek yapmaya karar verdim. Şimdi herkes bana duvar diyor. ""Duvarların kapıları olur," dedi Luan, nehrin yüzeyindeki tüylenmeyi izlerken. "İyi kapılar iyi komşular yapar. "Baron cevap veremeden, aylar sonra ilk fırtına sırtın üzerinden koynunu katlayıp geldi. Gökyüzü yıldırımla dümdüz oldu. Yağmur, vadinin insanları kadar uzun süre nefesini tutmuş bulutlar gibi açgözlü bir şekilde yağdı. Baraj aniden binen ağırlıkla sarsıldı. Bir dikiş uzun, sarsıcı bir sesle inledi ve bir çatlak beton boyunca tavşan gibi koştu. "İçeri!" diye bağırdı Baron. "Eğer giderse boğulacağız!"Luan başını salladı. "Eğer birdenbire tamamen çökmemesini sağlayabilirsek, suyu gitmesi gereken yere gönderebiliriz. " Korumalara döndü. "Kasabaya gidin. Taşkın kanallarını, swale"leri, onarmakta oldukları kırık kanalları açmalarını söyleyin. Küçük suyu geride tutup büyük suyun geçmesine izin verin. Her bölüm hazır olduğunda çatıda bir fener yakmalarını söyleyin. "Korumalar ona baktı sonra, Luan"ın diktiği botları giyen bir tanesi başıyla onayladı ve koştu. Barajın içi gürültülü ve ıslaktı. Çatlak bir ağız gibi bağırmayı öğreniyordu. Luan saçlarını iplikle bağladı ve önlüğünden daha fazlasını yırttı. Orla, deri kırpıklarıyla dolu bir sepetle göründü, yüzü bembeyaz ama kararlı. "Dükkânını sana getirdim," dedi. "İyi," dedi Luan. "Bu duvara ayakkabı nasıl yapılır öğreteceğiz. " Yan yana çalıştılar, çatlak geniş olduğu yerde kalınca, daraldığı yerde inceleyen uzun, katmanlı bir conta yaptılar. Baron, Luan"ın deri kayışını etrafına dolayarak bir tekerleğe omzunu yasladı, baskıyı hafifletmek için çabaladı. Bir an için sadece bedenlerdi aynı suda, aynı korkuda, aynı çabayı gösteren. Yağmur hızla vuruyordu. Luan"ın elleri özenliydi. Yama tuttu. Kapıyı azıcık, sonra biraz daha açtılar vadinin kâsesini beslediler. Aşağıda, tepeler boyunca fenerler sırayla açıldı, küçük güneşler zinciri gibi. Yeni swale'ler suyu kucaklayıp köklere çekti. Sis ağları kendi başarısının ağırlığıyla sarktı ve insanlar onları sıkarak yüzlerine su serpti, çocuklar gibi güldü. Sabah olduğunda nehir neşeyle, kahverengi ve gür akıyordu, ama kendi kurbanında kaldı. Baraj hâlâ barajdı. Kasaba yıkanmamıştı tarlalar ütülenmiş gibi parlıyordu. Bir gün önce birbirine kaşlarını çatan insanlar şimdi ekmek ve havlu sıkıştırıp birbirlerinin ellerine veriyordu. Baron Varro, yürüyüş yolunda kemiklerine kadar ıslak, Luan"ın elini sıktı. "Defter farklı görünecek," dedi, ama bunda bir kin yoktu sadece olabilecek bir rahatlama vardı. O öğleden sonra meydana, mühürlü bir not ve köşesinde Orla"nın özenli kuş çizimiyle bir not gönderdi. Yazıyordu Gece salımları günbatımında başlayacaktır. Vadinin su hasadı yetkilidir ve teşvik edilir. Haftanın üçüncü günü Nehir Günü"dür. Benimle yürüyün. Takip eden haftalarda toprak tekrar toprağı olmayı hatırladı. Tohumlar şişti. Okul bahçesi, toprak parçasının üzerine gölgelik örttü ve onu yeşil bir yama yaptı. Çocuklar daha önce kimsenin öğretmediği sözcükleri öğrendi kondansasyon, infiltrasyon, evapotranspirasyon ve sonra, daha da önemlisi, rüzgârı dinlemeyi ve yağmurdan sonra karıncaların bir avluda en yüksek rotayı nasıl bulduğunu izlemeyi. Luan kovalı ve kavanozlu bir tahta yazı tahtasıyla bir "Su Okulu" kurdu. Yazdığı ilk kural Dikkat Et. İkincisi Paylaş. Üçüncüsü Teşekkür Et. İlk hasat festivalinde insanlar kahramanlar hakkında konuşma yapmaya çalıştı. Demirci boğazını temizledi ve biraz mahcup görünüyordu. "Görünüşe göre kavga etmeden de savaşabiliyormuşsun," dedi, başını kaşıyarak. "Sadece sorundan daha akıllı olman gerekiyor. ""Ve daha nazik," diye ekledi fırıncı, Luan"a neredeyse tutamayacak kadar sıcacık bir somun uzatarak. Birisi omuzlarına bir çelenk koydu. Luan utandı ve tabanlığını düzeltti. Etrafına bakınca Baron Varro"yu, bir zamanlar kız kardeşinin parasını kestiği taş ustasıyla masada, Orla"nın bir kaseye tohum saydığı şey üzerine birlikte gülüşürken gördü. İçinde bir şey gevşedi, bir düğüm çözüldü. Daha sonra, fenerler alçaldığında ve vadi yan yana uzun bir gün çalışmış insanların yumuşak konuşmalarıyla uğuldayınca, küçük bir çocuk Luan"ın kolunu çekti. "Kahraman mısın?" diye sordu, gözleri geniş. Luan düşündü. İpleri ve deriyi, küçük su damlacıklarını, derenin, göletlerin, akarsuların nasıl oluştuğunu duvarları mı yoksa onları inşa eden insanları mı, kapıların nereye konacağını öğrenen insanları düşündü. "Sanırım bir komşuyum," dedi. "Komşular, sen onun ihtiyacını bilmiyor olsan bile neye ihtiyacın olduğunu ararlar. Küçük olanı öyle onarırlar ki asla büyük olmaz. Kahramanlar bağırır. Komşular dinler. "Çocuk memnun bir şekilde başını salladı ve fener ışığını kovalamak için koştu. Vadi yüzünü yıldızlara çevirdi ve nehir, karanlıkta fısıltı gibi akarken, kendi dilinde teşekkür etti. Sabahleyin, Luan"ın sokağını çaprazlayan ipek ip tekrar çiğle ağırlaşacak ve San Espera"nın her yerinde küçük kaplar açık ağızlı bekleyecek, görünmez olanı tutmaya hazır.