Mira, Kasvetvadi Krallığı'Na Mutluluğu Nasıl Geri Getiriyor

Uzun zaman önce, Gloomvale diyarında, her vadi ve ormanın üzerine ağır bir hüzün sisi çökmüştü. Sokaklardan kahkahalar silinmiş, eskiden gülümseyen yüzler şimdi solgun ve üzgün hale gelmişti. Çiçekler güneşe doğru başlarını artık kaldırmaz olmuş, hatta kuşlar bile suskun kalmıştı. Kraliyet sarayı yardım çağrıları göndermişti, ancak bu çağrıyı duyan hiç kimse, kaybolan neşenin kıvılcımını yeniden canlandıramamıştı. Sisli Orman'ın kıyısında, mütevazı bir kulübede zeki ve iyi kalpli bir çırağı olan Mira yaşardı. O, yaşlı bir bilgin olan ustası Elric"e eski hikayeleri kataloglamasında yardım ederdi. Asil bir soydan gelmemesine rağmen, Mira mutluluğun asla gerçekten kaybolmadığına, sadece değerli bir mücevher gibi toz tabakalarının altında saklandığına sarsılmaz bir inanç besliyordu. Gloomvale'nin halini öğrendiğinde, krallığın kalbine doğru yola çıkmaya ve neşenin kaynağını yeniden bulmaya karar verdi. Mira, yanında sadece bir torba erzak, sağlam bir yürüyüş asası ve iyice aşınmış bir bilmece kitabı ile donanmıştı. Sisli çayırlardan kraliyet sarayına doğru ilerlerken, ilk sınavıyla Siyah Orman Kapısı'nda karşılaştı. Orada, yıkık dökük bir taşın üzerine çökmüş hüzünlü bir trol oturuyordu. Yaratık inleyerek, "Kimse geçemez, ta ki bilmecemi çözene kadar En karanlık günü aydınlatan, ama en ağır kalbin yükü olan nedir?" dedi. Mira durakladı, ustasının duygu derslerini hatırladı ve nazikçe cevap verdi "Umut, çünkü umut umutsuzluğun içinden parlayabilir, fakat her şey kaybolmuş gibi göründüğünde yükü ağır gelebilir. " Trolun kasvetli gözleri parladı. Kenara çekildi ve karşılığında küçük, ustaca oyulmuş bir tahta tılsım verdi. "Bu tılsımı taşı, sonraki yol açılacak," diye mırıldandı. Mira ilerlemeye devam etti, içinde ilk umut kıpırtılarını hissederek. Kısa süre sonra, sarkık dalları hüzünlü gözyaşları gibi damlayan Ağlayan Söğüt Köprüsü"ne ulaştı. Altından akan nehir, öyle yüksek şikayetler mırıldanıyordu ki geçen herkes kaygılı ve korkulu oluyordu. Mira sessizce kıyıya oturdu ve fısıltılar dinlenene kadar bekledi. Sonra yabani çiçekler topladı, basit bir çelenk ördü ve suyun üzerine bıraktı. Nehrin tonu değişti, yaslı şarkısını yumuşak, neşeli bir ezgiye dönüştürdü. "Nezaketin akıntılarımızda şefkati uyandırdı," diye dalgalandı. Bir küçük tekne kıyıya yanaştı ve onu karşıya geçirdi. Karşı kıyıda mavi kristalden oyulmuş, Yankılar Salonu adı verilen bir mağara vardı. İçeride, Gloomvale"de söylenmiş her pişmanlık ve hüzün sesi yankılanıyordu. Mira gözlerini kapattı ve neşenin çoğunlukla paylaşılan deneyimlerde büyüdüğünü hatırlayarak umut dolu sözler söyledi "Hatalarımızdan öğreniriz, birbirimize yardım ettiğimizde güçleniriz. " Yankılar, direnç dolu yeni sözleri duyunca değişmeye başladı. Sadece hüzün değil, güvence ve iyi niyet yansıttılar. Mağaranın kalbinde, Ortak Anlayış Küresi adında parıldayan bir küre havada süzülüyordu. Mira onu yakaladı ve anında krallıktaki her kişiyle derin bir bağ hissetti. Bir sonraki sınavı, mutluluğun son anahtarını koruyan kadim Sfenks"in bulunduğu Parlak Dağ"ın zirvesindeydi. Sfenks yolunu kapattı ve dedi ki "Neşeyi yeniden ateşlemek için bana duyulamayan bir şarkı, görülemeyen bir ışık ve asla kopmayan bir bağ getir. Ancak o zaman ilerleyebilirsin. " Mira çantasından küçük bir müzik kutusu çıkardı. Kurdu ve ses çıkmasa da, müzik kalbini sıcaklıkla doldurdu işte duyulamayan şarkı buydu. Sonra bir mum yaktı, elini üzerini örttü, böylece alev görünmez oldu ama parıltısını avucunda hissetti bu, görülemeyen ışıktı. Son olarak Ortak Anlayış Küresi"ni aldı ve yakına tuttu, Gloomvale"deki her ruhla onu bağlayan görünmez ama kopmaz bağı hatırladı. Sfenks başını eğdi, yol verdi ve parıldayan Kristal Kadeh"i gösterdi. Mira kadehi kaldırdı ve kristal berraklığında sudan bir yudum aldı. Anında kahkaha, cesaret ve şefkat gibi değerli erdemler zihnini doldurdu. Sonunda saraya döndüğünde, bir zamanlar görkemli olan salonların sessiz olduğunu gördü. Kraliyet ailesi önünde belirdi, yüzleri umutsuzlukla solgunlaşmıştı. Ama Mira tahta tılsımı, yabani çiçek çelengini, parıldayan küreyi ve Kristal Kadeh"i havaya kaldırdı. Kral ve kraliçe, prensler, prensesler ve tüm saray görevlilerini merkezi rotundada toplamaya davet etti. Önce trolün bilmecesini ve umudun her yükü nasıl hafiflettiğini anlattı. Sonra nehrin nazik iyiliği için minnettarlığını ve her hüzün fısıltısının nasıl güven veren bir melodiye dönüşebileceğini söyledi. Küreyi odanın ortasındaki oyma bir kaideye yerleştirdi, solgun ışığı her köşeye sıcaklık yaydı. Saray görevlileri renklerin halılara geri döndüğünü görünce nefeslerini tuttu, gölgeler çekildi ve yumuşak bir esinti çelengin yapraklarını salon boyunca taşıdı. Mira Sfenks"in meydan okumasını açıkladı ve kralın ozanını duyulamayan müziği şarkıya dönüştürmeye davet etti. Hiç kimse bir nota duymadı, ama odadaki herkes kalplerinde neşenin yankısını hissetti. Sonra Mira onları el ele tutuşmaya yönlendirdi, kopmaz bir zincir oluşturdular. O bağda, cesaretin görünmez ışığı hepsinde yandı. Bir sessizlik çöktü, sonra salon kahkahalarla inledi. Sarayın örümcek ağlı köşeleri titredi ve döküldü. Geçmiş zaferlerin halıları açıldı ve balkonun önünde kraliyet boruları bir kez daha çalmaya başladı. Çocuklar mermer sütunlar arasında dans ederken, yaşlı şövalyeler anılarını hatırlayarak başlarını sallayıp ağladı. Dışarıda, bulutların arasından güneş uzun bir aradan sonra ilk kez doğdu ve saray bahçelerindeki çiçekler yeni bir sevinçle açıldı. Sonraki haftalarda Mira krallığa şu dersleri verdi zorlukları çözülmesi gereken bir bilmece olarak görmek, her canlıya nezaketle davranmak ve bir topluluğu bir arada tutan görünmez iplikleri kıymetli saymak. Okullar empati derslerini aritmetik ve tarihle birlikte müfredata eklemeye başladı. Pazar yerleri, komşuların hikayeler ve kahkahalarla neşeyle sohbet ettiği seslerle dolup taştı. Hatta saray mutfakları paylaşılan yemeklerle doldu, böylece herkes neşenin en iyi çok sayıda el tarafından beslendiğini hatırladı. Kral Alaric ve Kraliçe Seraphina Mira"ya krallığın Mutluluk Başkoruyucusu olarak yanlarında bir yer teklif etti. Mira, başkalarının üzerinde bir yönetici olmaktan çok, her kalpte ışık ve sıcaklığın koruyucusu olarak mütevazı bir şekilde kabul etti. Onun rehberliğinde, Gloomvale artık insanların hüznü korkmadığı, aksine birlikte güçlenmek için bir fırsat olarak kucakladığı bir diyara dönüştü. Ve bazen fırtınalar uzak ufuklarda tehdit etse de, krallığın ruhu sarsılmaz kaldı gerçek mutluluğun hüzünden kaçmakta değil, zorluklarla cesaret, nezaket ve birlik içinde karşılaşmakta yattığının kanıtıydı. Böylece Gloomvale diyarı kahkahalarına kavuştu. Çocuklar şafakta şarkı söylemeyi öğrendi, yaşlılar gece geç saatlere kadar hikayeler anlattı ve yoldan geçen yolcular Mira ve dostlarının yeniden kazandırdığı sıcaklığı hissetti. O günden sonra, krallık yüreklerinde basit bir gerçeği taşıdı mutluluk asla gerçekten kaybolmaz, çünkü onu arayan iyi kalpli ruhlar olduğu sürece, o tekrar parlayacaktır.